Są filmy, które się ogląda i są też takie, których się doświadcza. Filmy te łamią wszelkie zasady. Zaskakują nas, rzucają nam wyzwanie i ofiarowują nam jedyne w swoim rodzaju doznania. Żeby zrozumieć co mam na myśli, musisz zobaczyć przynajmniej jeden z tych filmów. Ale uważaj, one potrafią namieszać w głowie.
„Trop” (1985)
Rok 1954, samotny dom na odludziu. Sześć osób – trzy kobiety i trzech mężczyzn – przybywa na uroczystą kolację na zaproszenie pana domu, ale na miejscu zastają jedynie kamerdynera Wodswortha (Tim Curry) i pokojówkę Yvette (Colleen Camp). Okazuje się, że pan domu został zamordowany. Każdy z gości potencjalnie może być mordercą, wszyscy spoglądają na siebie nieufnie, a sytuację dodatkowo pogarsza fakt, że giną kolejne osoby..
„Okno na podwórze” (1954)
Kiedy fotograf L.B. 'Jeff’ Jeffries (James Stewart) łamie nogę i zostaje przykuty do wózka inwalidzkiego, jego obsesją staje się obserwowanie życia prywatnego sąsiadów. Podejrzewając pewnego sprzedawcę o zamordowanie żony, Jeffries prosi swoją przyjaciółkę – bywającą w towarzystwie, elegancką kobietę (Grace Kelly) – aby pomogła mu ustalić rzeczywisty bieg wydarzeń. Wydarzeń, które doprowadzą do jednego z najbardziej emocjonujących zakończeń w historii filmu.
„Dziewczyna z tatuażem” (2011)
Ekranizacja powieści Stiega Larssona. Dziennikarz oskarżony o zniesławienie otrzymuje zlecenie zbadania zaginięcia przed 40 laty 16-letniej Harriet Vanger.
„Sokół maltański” (1941)
am Spade (Humphrey Bogart), prywatny detektyw, otrzymuje zlecenie odnalezienia młodszej siostry Ruth Wonderly (Mary Astor). W miarę jak Spade zaczyna zagłębiać się w sprawie, przekonuje się, że jego prawdziwe zlecenie polega na odnalezieniu niewielkiego posągu przedstawiającego sokoła. Rzeźba ta powstała w roku 1539 i była wyrazem hołdu złożonego przez Templariuszy królowi Hiszpanii.
„Szósty zmysł” (1999)
Psycholog dziecięcy próbuje pomóc ośmioletniemu chłopcu widzącemu zmarłych poradzić sobie z tym niezwykłym darem.
„Czarny Łabędź” (2010)
W „Czarnym łabędziu” podążamy śladami baletnicy Niny (Portman). Podążamy dosłownie, gdyż Aronofsky korzysta tu z technik wypróbowanych w „Zapaśniku” i subiektywizuje narrację, omiatając bohaterkę zamaszystymi panoramami lub „zawieszając” kamerę na jej barkach. Ścieżka, którą wydeptuje dziewczyna, wiedzie z domu do teatru. W miejscu pracy czeka na nią morderczy trening, w domu – apodyktyczna matka. Wytresowana dziewczyna panuje nad każdym ruchem i nad każdym gestem. Kompensując matce utraconą karierę, zamienia swoje ciało w precyzyjne narzędzie. I to właśnie obsesja perfekcji stanie się przyczyną jej zguby. Rozerotyzowany trener Leroy (Cassel) tłumaczy dziewczynie, że perfekcja to również umiejętność zatracenia się. Ale Nina, choć na parkiecie wylewa pot, krew i łzy, zatracić się nie potrafi. Gdy w zespole pojawi się wyzywająca Lily (Kunis), a stawką w grze stanie się angaż w otwierającym nowy sezon „Jeziorze łabędzim”, bohaterka będzie miała niewiele czasu, by zrzucić białe piórka i dać się uwieść czarnemu łabędziowi.
„Rebeka” (1940)
Młoda, naiwna kobieta (Joan Fontaine) zostaje żoną bogatego wdowca (Laurence Olivier) i staje się Lady de Winter. Zamieszkują w jego gigantycznej posiadłości. Wkrótce dowiaduje się, jak potężne piętno na mężu i służbie odcisnęła Rebeka – pierwsza żona Maxima. Czy uda jej się uporać z ponurą przeszłością?
„Incepcja” (2010)
„Incepcja” to przede wszystkim popis reżyserskiego kunsztu Nolana. Choć mamy tu do czynienia ze skomplikowaną konstrukcją, gdzie akcja rozgrywa się na kilku płaszczyznach jednocześnie, film ani na chwilę nie traci tempa. Dwie i pół godziny seansu mija ekspresowo, a ostatnie pół godziny ogląda się z zapartym tchem i mocno bijącym sercem. Zaś po ostatnim ujęciu wiele osób nie usiedzi spokojnie na miejscu, podczas gdy ich rozgorączkowane umysły będą próbowały uporządkować doświadczenie i zinterpretować wydarzenia, jakich byli świadkami.
„Zaginiona dziewczyna” (2012)
Ekranizację powieści Gillian Flynn ogląda się jak nigdy niezrealizowany remake „Scen z życia małżeńskiego” w reżyserii Alfreda Hitchcocka. „Zaginiona dziewczyna” to wyśmienity dreszczowiec z precyzyjnie utkaną intrygą, ale także przenikliwa niczym promienie rentgena wiwisekcja toksycznego związku.
„Momento” (2000)
Wydarzenia opowiedziane w „Memento” obserwujemy bowiem od końca do początku. Film skonstruowany jest tak, że oglądając go poznajemy jednocześnie dwie różne historie. Jedna z nich traktuje o perypetiach Leonarda tropiącego mordercę swojej żony, druga zaś to opowieść samego bohatera o czasach sprzed wypadku. Oba wątki przeplatają się ze sobą. I tak, kiedy film rozpoczyna się widzimy Leonarda dokonującego egzekucji na człowieku, którego uważa za zabójcę. Następuje cięcie i kolejna scena, zrealizowana już w kolorach czarno-białych, przedstawia bohatera rozmawiającego przez telefon i opowiadającego o swoim życiu przed wypadkiem.
„Inni” (2001)
Opowieść rozgrywa się w starym domu, gdzie Grace wraz z dwojgiem dzieci czeka na powrót męża zaginionego w czasie wojny. Dom pogrążony jest w stałym mroku, bowiem dzieci cierpią na chorobę, która nie pozwala im wychodzić na światło słoneczne. Pewnego dnia do drzwi puka troje przybyszów, którzy deklarują chęć opieki nad gospodarstwem, a jak się później okaże, swoją obecnością zmienią życie rodziny. Nagle dom zaczyna żyć swoim życiem, drzwi same się otwierają, pianino zaczyna grać w środku nocy, a kotary odsłaniają się bez niczyjej pomocy. Ani matka, ani dzieci nie czują się już bezpiecznie, a akcja, początkowo osadzona na skraju rzeczywistości, zaczyna staczać się w zupełnie inny świat…
