Najlepsze horrory, które musisz obejrzeć

Historia kina grozy sięga niemal samego początku kina jako medium. Twórcy dość szybko dostrzegli potencjał opowieści z dreszczykiem, a widzowie docenili nieco grzeszne przyjemności płynące z obcowania z nieszkodliwą grozą. Na przełomie wieku horror przeszedł wielką metamorfozę – od klasycznych, odwołujących się do gotyku historii, przez coraz bardziej brutalne eksperymenty, aż po dzisiejsze postmodernistyczne tendencje, coraz mocniej zauważalne na gruncie tego niezwykłego nurtu.

Foto:Courtesy

My wybraliśmy najciekawsze naszym zdaniem propozycje filmów tego właśnie gatunku, które warto obejrzeć jeszcze w tym roku:

„Mother!”

„mother!”to być może najbardziej radykalne dzieło – surrealistyczny koktajl Polańskiego, von Triera i Bunuela. Trochę dreszczowiec, trochę baśń, przede wszystkim jednak autotematyczny utwór o męczarniach, w jakich rodzi się dzieło sztuki. Nie dajcie się więc nabić w marketingową butelkę – film Aronofsky’ego z horrorem ma mniej więcej tyle samo wspólnego co „Drive” z „Szybkimi i wściekłymi”. „mother!„ największe wrażenie robi jednak wtedy, gdy twórcy sugerują ewentualne interpretacje, a nie wbijają je do głowy młotem pneumatycznym.

Foto:Courtesy

„To”

To obraz pełen paradoksów, który chciałby mieć w swoim portfolio każdy reżyser horrorów: jednocześnie kameralny i epicki, sentymentalny i stający w kontrze do nostalgicznej narracji fanów, opowiadający o stwarzaniu demonów we własnej głowie i walce z nimi siłą wyobraźni.

Foto:Courtesy

„Personal Shopper”

Kochamy Kristen Stewart. Bezwarunkowo. W zdrowiu i w chorobie. Kiedy jej szczęka żyje własnym życiem i gdy na twarzy widać mieszaninę znudzenia i znudzenia. Wybudzoni w środku nocy możemy przekonywać wszystkich o jej talencie, co zresztą specjalnie trudne nie jest – za poprzedni film Assayasa dostała pierwszego w historii Cezara dla amerykańskiej aktorki. Jej występ w „Personal Shopper” to jednak ponury żart. I to dosłownie „ponury”, gdyż za jego puentę służy zwykle posępna twarz bohaterki. Nawet tak prozaiczną czynność jak zapalenie papierosa zamienia na ekranie w spektakl. Z kolei reżyser, mówiąc delikatnie, nie pomaga. Kieruje obiektyw na drżące dłonie i rozbiegane oczy, celebruje ten język ciała z niemal obsesyjnym namaszczeniem, ostentacyjnie pozbawia właściwości postaci drugoplanowe.

Foto:Courtesy

„Uciekaj”

Sposób opowiadania przypomina nieco ten wykorzystany w niedawnym „Green Roomie” – film celowo pęknięty jest na dwie części: pierwszą, konsekwentnie przywołującą nastrój sundance’owych hitów, ciepło i z humorem opowiadających o perypetiach współczesnych dwudziestoparolatków, i drugą będącą nieuchronną eskalacją grozy i gore’u, celowo cytującą gatunkowe kino sprzed dekad. Zabieg ten pozwala Peele’owi uniknąć częstych ostatnio mankamentów współczesnych horrorów: skrótowej introdukcji, przezroczystego stylu i słabo zarysowanych postaci, będących jedynie kukiełkami w groteskowym teatrze cytatów i odniesień

Foto:Courtesy

„Obcy: Przymierze”

„Przymierze” – w równym stopniu nostalgiczna podróż, co część wieloletniego ekonomicznego planu – to dzieło będące owocem resentymentu reżysera, nieudana próba przepisania sagi językiem popfilozofii, a jednocześnie utrzymania jej w gatunkowych ryzach. Zaś Obcy – szczerzący zęby i plujący kwasem marketingowy wabik – jest w tej podróży jedynie piątym kołem u wozu.

Foto:Courtesy

„Zło we mnie”

„Zło we mnie” to film powolnego, celebrowanego tempa. Zamiast wyskakujących co krok diabłów z pudełka dostajemy obezwładniający, narastający niespiesznie nastrój grozy. Kamera Perkinsa rejestruje szaroburą pustkę szkolnych wnętrz, ale regularnie pozbawia nas dostępu do rozstrzygających faktów. Zamiast dawać odpowiedzi, ucieka w cień, w szybkie cięcie montażowe, nieraz zadowala się ujęciem czyjejś reakcji, nie zdradzając, co (kto?) czai się po drugiej stronie osi.

Foto:Courtesy